Door Gerard Dielessen
Wat kunnen muziekdocumentaires toch mooi zijn. En je hart raken. Met eental zeer bevriende SXSW-gangers zag ik zojuist ‘That’s The Way God Planned It’. Een verhaal over het leven van Billy Preston (1946 – 2006). Zit nog een beetje na te trillen. Wat een turbulent leven en wat een verdrietige en trieste afloop van deze zwarte Amerikaanse keyboardist, singer en songwriter. Het mooie van dit soort docu’s dat je dingen voor het eerst hoort en ziet. Natuurlijk kende ik Billy Preston. Mijn generatie. De 5e Beatle. Gespeeld bij The Rolling Stones. Schreef prachtige nummers, zoals Your’re so Beautiful en With You I’m Born Again (met Syreeta). Zo’n film neemt je mee terug naar je eigen jeugd. Herinneringen. Concerten in het Amsterdamse Concertgebouw midden in de nacht. Nostalgie. Preston heb ik overigens nooit live gezien.
Na een dag allerlei inhoudelijke sessies te hebben gevolgd over AI, democratie, 2050 en veel meer is het heerlijk om de dag af te sluiten met een goede film. Want SXSW is ook een film- en muziekfestival.
That’s The Way God Planned It begon trouwens met een prachtig fragment uit The Concert for Bangla Desh in 1971 waarin Preston excelleerde. Een initiatief van Beatle George Harrison om geld bij te verzamelen voor vluchtelingen uit Oost-Pakistan, na de genocide in verband met de Bangladesh Liberation War. Even kijken hier zou ik zeggen:
https://www.dailymotion.com/video/x84bknb
Heerlijk herinneringen in de comfortabale bioscoopstoel van het Alamo fimtheater in Austin.
Al snel in zijn jonge leven bleek Preston een uitstekende toetsenist. Hij was zeven jaar oud en trad al op in het programma van Nat King Cole. Daarna ging het hard en werd zijn talent door veel andere topmuzikanten uit die tijd ontdekt. Preston werkte behalve met The Beatles en The Stones ook met Aretha Franklin, Sly Stone, Quiny Jones, JJ Cale en The Red Hot Chili Peppers. Ook voor hen bleef hij een mysterieus artiest. Zijn collega’s wisten niet veel over zijn privé-leven. Was ie nu gay of niet? Queer misschien. Het kon allemaal niet in die tijd. Zeker niet in de kerk, waar hij met zijn virtuoze pianospel al op vroege leeftijd de mensen op de banken kreeg. Ook nog een zwart. Praten over muziek was geen probleem. Praten over wat hem daarnaast bezighield liet hij niet toe.
De wereld leerde Billy Preston kennen toen The Beatles hem inhuurde. In de documentaire is te zien hoe Preston als toetsenist meespeelt op de nummers Get Back en Don’t Let Me Down en hoe vooral George Harrison en John Lennon onder de indruk zijn van zijn bijdrage. Prachtige beelden trouwens. En supergeluid. Dat geldt trouwens voor de hele docu. Aan orgineel beelmateriaal geen gebrek en de audio is top.
Arrestatie
De roem, de worsteling met zijn identiteit, geld. Hij kon het allemaal niet aan. Raakte aan de drugs en pleegde verzekeringsfraude nadat hij zijn huis in Los Angelos in brand had gestoken. In 1991 werd hij gearresteerd na een gewelddadige aanval op een minderjarige prostitué en voor het gebruik van cocaine.
Na zijn vrijlating werd hij door zijn collega’s weer in genade aangenomen. Het is aandoenlijk om te zien hoe vooral Eric Clapton zich over hem ontfermde. Na het overlijden van George Harrisson excelleerde Preston nog in het befaamde ‘Concert voor George’ concert in de Londense Royal Albert Hall (2002). Maar inmiddels was Preston alweer verslaafd. Zelfs Clapton kon hem niet meer helpen. Ondanks zijn diepe respect en waardering voor de muzikant Preston. ‘Als hij met mijn band meedeed was hij eigenlijk de band.’ Een mooiert compliment kan je eigenlijk krijgen.
Billy Preston overleed in 2006 op 59-jarige leeftijd.