SXSW2024

Door Roeland Stekelenburg

De keynote van Sandy Carter - Mind-Machine Merge: Seven Future Trends in a Post-AI World of Work - was in vele opzichten de moeite waard. Mevrouw Carter is ook niet de minste natuurlijk: ex-IBM, ex-AWS (Amazon) en bekend als een van de power-ladies in tech. Ze schijnt ook nog eens in acht talen te kunnen programmeren (bron: Wikipedia), wat niet alleen indrukwekkend is, maar ook zonder twijfel een enorm voordeel in welke functie dan ook binnen de tech-wereld. We hadden daar gisteren in de tuin van de Four Seasons een boeiende discussie over: In hoeverre is het noodzakelijk om minimaal een beetje te snappen hoe een technologie als AI onder de motorkap werkt, om een gefundeerd oordeel te kunnen hebben over de mogelijkheden en dilemma’s van dergelijke toepassingen. Een mooi onderwerp voor een andere post.

Terug naar Sandy Carter. De zoveelste Keynote die een lijstje van vijf, zeven of tien trends belooft over onderwerp A of B. Blijkbaar houden mensen het graag overzichtelijk. Nu waren de 7 punten van mevrouw Carter allemaal zeer valide en relevant binnen het onderwerp: wat zijn de belangrijkste trends waar we rekening mee moeten houden in de wereld van Artificiële Intelligentie. Graag haal ik punt vier er uit voor dit verhaaltje: “Everything is being digital twinned”. In toenemende mate wordt van alles een digitaal evenbeeld gemaakt, een virtuele replica. Dit is een ontwikkeling die door de steeds grotere hoeveelheden data die beschikbaar zijn een enorme vlucht neemt. Denk aan een visuele replica van je gebit in de computer van de tandarts, of aan een digitale kopie van je auto die Tesla in de systemen heeft staan met alle door de auto verzamelde data en beelden. Of de Zweedse stad Gothenburg die een virtuele kopie van de stad heeft gemaakt om verkeersstromen te kunnen analyseren en simuleren.

Maar wat heeft dit dan met AI te maken? Alles. Want doordat de virtuele replica’s de werkelijkheid steeds dichter benaderen door de enorme hoeveelheid datapunten, kan AI al die data gaan gebruiken om dingen te testen die in de ‘echte’ wereld lastig te doen zijn of simpelweg te veel tijd kosten. Zo kan Gothenburg zonder dat iemand er last van heeft een straat afsluiten voor autoverkeer en analyseren wat dat doet met de verkeersstromen in de omgeving. 

Of wordt er inmiddels geëxperimenteerd met virtuele kopieën van koraalriffen in een poging ze te redden van de ondergang. Morgen (dinsdag) om 11:30 is daar daar een sessie over met wetenschappers Anne L. Cohen van het Woods Hole Oceanographic Institution en Bettina Rotermund van Siemens Xcelerator.

En zo komen we steeds dichter bij singulariteit, vandaar dat ik na afloop van de keynote van Sandy Carter snel richting het Hilton ben gegaan om mijn licht op te steken bij Ray Kurzweil. Ook dat was een boeiend gesprek, waar vast iemand anders een verslag van heeft gemaakt. Ik wil er een onderwerp uitlichten in het kader van de hier beschreven trend van digital twinning. 

Kurzweil vertelde hoe het Moderna vaccin tegen Covid werd ontwikkeld in een virtuele, gesimuleerde omgeving. 

“We hebben het niet op de gebruikelijke manier gedaan, waarbij iemand gaat zitten en denkt, nou, ik denk dat dit zou kunnen werken, en het dan uitprobeert. Dit duurt jaren om het op meerdere mensen te testen en het is het idee van één persoon over wat zou kunnen werken. Bij de ontwikkeling van Moderna is een lijst gemaakt van alles wat zou kunnen werken, en dat waren eigenlijk een paar miljard verschillende mRNA-sequenties. Ze hebben die allemaal getest met behulp van gesimuleerde biologie. Dat duurde twee dagen. In een weekend probeerden ze dus miljarden verschillende mogelijkheden uit en toen kozen ze degene die het beste bleek te zijn en dat is tot op de dag van vandaag het Moderna-vaccin.”

Uiteindelijk is die versie van het vaccin nog wel op mensen getest, maar volgens Kurzweil gaat dat op den duur ook verdwijnen: “Ook het testen zal gaan gebeuren met behulp van virtuele biologie. Je kunt dan dus alles uitproberen, de beste uitkiezen, en die vervolgens testen op een miljoen gesimuleerde mensen. En dat ook nog eens in een paar dagen. Dat is de toekomst van hoe we medicijnen gaan maken.”

Het advies van Sandy Carter is om in je eigen omgeving te analyseren wat er digitaal 'getwinned' kan worden en wat dat zou kunnen opleveren. Denk daarbij ook aan alle sensoren die overal inzitten of in zullen zitten de komende jaren. Zelf zou ik zou wel een digitale versie van m’n zeilboot willen hebben, zodat ik kan uittesten met welke type zeilen ik het hardste en hoogst aan de wind kan varen. Zonder dat ik steeds duizenden Euro’s naar de zeilmaker te hoef brengen om vervolgens te constateren dat het niet veel heeft opgeleverd.

En o ja, wie toch per se wil weten wat de zeven trends zijn van mevrouw Carter, hier zijn ze:

Door: Roeland Stekelenburg

De titel van deze sessie facineerde mij als Whiskey-liefhebber, maar het heeft me niet veel nieuwe inzichten opgeleverd. Ik had het namelijk graag willen hebben over het karakter van door vrouwen gebrouwen Whiskey en of, en hoe, de smaak (en het brouwproces) anders zijn dan wanneer mannen het voor het zeggen hebben.

De sessie ging helaas alleen over de vrouwen op het podium, die de top hebben bereikt in de Whiskey-industrie, waarvoor hulde. Maar de problemen die vrouwen tegenkomen in de Whiskeywereld lijken me niet fundamenteel anders dan in andere door mannen gedomineerde sectoren.

De eerste 10 minuten van de sessie heeft AudioPen voor me opgeschreven, geredigeerd en vertaald:

AudioPen:

In de jaren 60 mochten vrouwen in Kentucky niet werken als barvrouw, laat staan in de drankenindustrie. Maar nu is het 2024 en zijn we allemaal betrokken bij deze industrie op verschillende manieren. Uit een onderzoek van onze whisky-stichting blijkt dat er 600 vrouwen actief zijn in de whisky-industrie. Maar 67 procent zegt dat het mannelijke imago van whisky hun werk moeilijker maakt door stereotypen en vooroordelen.

Hoe kunnen vrouwen deze uitdagingen overwinnen en de wereld van whisky nog mooier maken? Marian en Victoria hebben geweldig werk gedaan in hun bedrijven. Marian is de eerste vrouwelijke meesterdistilleerder in Kentucky, en Victoria is de eerste zwarte vrouwelijke meester-menger in whisky.

In een door mannen gedomineerde industrie, wat was de invloed van het ontdekken dat je een 'eerste vrouw' was in jouw rol? Victoria vertelt dat ze via haar familie in de industrie kwam en de vrijheid kreeg om het op haar eigen manier te doen. Ze raadt anderen aan om niet bang te zijn voor uitdagingen. Marian is het ermee eens dat succes een goede gelijkmaker is.

Vrouwen hebben volgens onderzoek betere smaakpapillen en meer geduld. Victoria's team, het eerste volledig vrouwelijke managementteam in de sector, heeft bewezen dat vrouwen een respectabele plaats verdienen in de drankenindustrie. Succes is een goede gelijkmaker en zij zijn het snelst groeiende Amerikaanse gedistilleerd merk in de geschiedenis.

Dat gebeurde niet zomaar, nee. Mijn verhaal is een beetje anders, maar als vrouw zichtbaar zijn en vol zelfvertrouwen en vaardigheden laten zien zonder je daarvoor te schamen was in het begin moeilijk voor me. Maar ik weet wat ik doe, en onze resultaten bewijzen dat. Ik ben de eerste persoon van kleur die ooit Master Blender van het Jaar heeft gewonnen. Ik ben niet opschepperig, maar die dingen hebben waarde. We mogen niet weglopen van onze prijzen, kennis en kracht. We moeten trots opstaan.

Marianne, hoe heeft dit jou beïnvloed? Ik begon als stagiair bij een grote drankenfirma en werd opgeleid tot meesterproever. Het hele sensorische team bestond uit vrouwen, want vrouwen hebben betere smaak. Ik werkte eerst achter de schermen in distilleerderijen en deed productinnovatie en procesverbetering om het bedrijf geld en tijd te besparen.

Toen ik de kans kreeg om voor het publiek te staan, was dat verrassend. Ik ben van nature introvert, dus het was moeilijk voor mij. De eerste keer voor de camera kon ik letterlijk niet spreken. Maar het vergt gewoon oefening.

Een paar maanden later waren we met de masterdistilleerder een nieuw product aan het lanceren en er was een oudere man die...

Ik stond naast Chris en iemand kwam naar ons toe. Hij gaf Chris een stevige handdruk en noemde mij "het proefmeisje". Chris zei dat ik de meesterproever was, maar de man bleef me het proefmeisje noemen. Ik werkte aan het opbouwen van een historische distilleerderij met een klein team en weinig geld.

Misschien door wat ingebakken vooroordelen voelde ik me niet helemaal gerespecteerd. Gelukkig was er iemand, Fred Minnick, die voor mij opkwam. Hij heeft me altijd gesteund, zelfs toen ik nog meesterproever was bij Brown Foreman.

Op een dag zat Fred in een panel met andere meesterdistilleerders, allemaal oudere mannen. Hij vertelde het publiek dat er een nieuwe meesterdistilleerder was, namelijk ik. We hadden de nieuwe naam van de distilleerderij nog niet eens bekendgemaakt.

Fred had mij niet verteld dat hij dit ging doen, maar het bracht mij terug naar het moment met Chris Morris. Ik besefte dat ik nu moest kiezen of ik mezelf als distilleerderijmanager zou zien of als meesterdistilleerder. Ik wilde niet dat al mijn harde werk en inzet in de industrie werd verkleind.

Dus besloot ik om boven alle kritiek uit te stijgen en te stoppen met het lezen van negatieve opmerkingen. Het belangrijkste is om in jezelf te geloven en je rol te accepteren.