Documentaires, ook
Ik heb net twee documentaires gezien: Lions of Mesopotamia, en STAX: Soulsville, USA. Die over Mesopotamia (had ook op Iran kunnen slaan, zal politieke lading hebben dat die titel aan het niet-bevriende buurland gewijd wordt) gaat over de belevenissen van het Irakese voetbalelftal in het Saddam Hussein-tijdperk. Beetje knip- en plakwerk maar aandoenlijk en charmant triomfantelijk. Een David die menige Goliath versloeg, ondanks ontberingen in hun land en erbarmelijke voorbereiding en faciliteiten. Wat golven van emoties in dat verscheurde land tot stand bracht. L. Paul Bremer III, gemankeerd leider van de naoorlogse, post-Saddam Coalition Provisional Authority komt ook nog aan het woord, duidelijk vol onbegrip (lees over die rampzalige periode het boek The Prince of the marshes: and other occupational hazards, erg goed). Fijne docu die maar ten dele over voetbal gaat.
Die over STAX gaat over het gelijknamige, succesvolle en invloedrijke, ‘zwarte’ platen label uit Memphis. Deel 1 en 2 werden vandaag vertoond, en komen er nog meer, bij HBO. Deze documentaire gaat over de opkomst van onder andere Otis Redding, Carla Thomas, Booker T. Jones en Sam & Dave. Maar, het gaat eigenlijk over zwarte emancipatie via muziek, lijkt mij. Over hoe een wit zuidelijk echtpaar een studio opzet, waar lokale zwarte artiesten (eindelijk) de ruimte krijgen, met bijzondere innovaties komen en een breed, ook wit publiek veroveren. Martin Luther King komt nog voorbij met een deel van een charismatische toespraak. De beelden van beduusde Californische hippies, overdonderd door Otis Redding, zijn kostelijk; evenals die van de trip van STAX artiesten in de UK, een andere planeet, voor beide partijen. Ontroerend en fraai. Persoonlijke tip (van een muzikale Neanderthaler, ik): bezoek die studio eens, en rijd dan meteen door naar de Country and Western Music Hall of Fame, alwaar een werkelijk schitterend, historisch museum zich bevindt, en dan begrijp je waar soul, gospel, blues en rock & roll vandaan komen.